قوانین داوری در مسابقات موی تای

قانون اول:سکو و رینگ  ring

الف-سکو : سکوی رینگ مشت زنی،مربعی به ارتفاع حداقل 90و حداکثر 120 سانتی متر و طول 700 تا 820 سانتی متر می باشد که در دو اندازه به شرح زیر می باشد...

قوانین داوری در مسابقات موی تای

قانون اول:سکو و رینگ  ring

الف-سکو : سکوی رینگ مشت زنی،مربعی به ارتفاع حداقل 90و حداکثر 120 سانتی متر و طول 700 تا 820 سانتی متر می باشد که در دو اندازه به شرح زیر می باشد.

1.اندازه بزرگ (استاندارد) به ابعاد                                         7*7 متر مربع

2.اندازه کوچک (جهت مسابقات نوجوانان) به ابعاد                      5/20*5/20 متر مربع

ب- گوشه: گوشه رینگ به محلی گفته می شود که طنابهای رینگ به وسیله گیره ها به ستون های سکو متصل می شود در چهار گوشه رینگ بالشتک هایی به قطر 50 سانتی متر و به ارتفاع 90 سانتیمتر وجود دارد که ضمن جلوگیری از برخورد و آسیب دیدگی بوکسورها،محل قرار گرفتن آنها نیز با رنگ های مختلف مشخص می کند.ترتیب قرار گرفتن آن به شرح زیر می باشد:

-گوشه قرمز:محل ورود بوکسر باند قرمز می باشد که در سمت چپ هیئت ژوری و گوشه نزدیک قرار دارد

-گوشه آبی: محل ورود بوکسر باند آبی بوده که در سمت راست هیئت ژوری و در گوشه دور و روبروی باند قرمز قرار دارد.

-گوشه های سفید یا بی طرف که ما بین دو گوشه دیگر و روبروی هم قرار دارند. گوشه سفید،سمت چپ هیئت ژوری و محل استقرار داور وسط می باشد.

پ- کف رینگ: سطح رینگ با پارچه ضخیم برزنتی با رنگ روشن روکش می شود،که مانع سرخوردن بوکسرها می گردد.در زیر این روکش برزنتی یک لایه اسفنج فشرده به قطر 1/5 الی 2 سانتی متر قرار دارد. که از آسیب دیدگی بوکسرها در هنگام زمین خوردن بر روی کف رینگ جلوگیری می کند.

ت- طنابها: رینگ مشت زنی به حلقه طناب هیی گفته می شود که بر روی سکو، محوطه ای مربع شکل را ایجاد می کند که معمولا از 4 رشته به موازات هم تشکیل گردیده است. این طناب ها به قطر 3 الی 5 سانتی متر تشکیل شده که فاصله آنها از کف رینگ به ترتیب 130،100،71،40 سانتی متر بوده و به وسیله گیره هایی به ستون های رینگ که در گوشه های سکو به ارتفاع 270 سانتی متر قرار دارد وصل و کشیده می شود. سفتی این طنابه باید به اندازه ای باشد که مانع بیرون افتادن بوکسرها به خاج سکو گردد. فاصله این طنابها از لبه سکو 90 سانتی متر بوده و دور هر رشته از آنهامعمولا با اسفنج نازک و روکش احاطه شده تا مانع جراحت بو کسر ها گردد

ث- پله ها: در سه نقطه از رینگ پله هایی قرار دارند که به ترتیب زیر می باشد.

دو پله به رنگ قرمز وآبی در گوشه های رنگی جهت استفاده بوکسر ها،مربیان و کمک ها و یک پله سفید در گوشه سمت راست  هیئت ژوری برای استفده داور وسط و دکتر.

ج- دو عدد کیسه پلاستیکی که در گوشه های بی طرف قرار می گیرد که داور وسط برای انداختن دستکش های یک بار مصرف و دستمال های آلوده استفاده می گردد.

( در مسابقات بین المللی و جهانی با توجه به تعداد شرکت کنندگان از 2 رینگ یا بیشتر استفاده می کنند)

قانون دوم: دستکش ها GLOVES

تمامی دستکش ها از یک جنس و یک مارک بوده و هیچ بو کسری حق استفاده از دستکش شخصی را ندارد.وزن دستکش ها 10 اونس (283 گرم) بوده و قبل از شروع مسابقه توسط داور وسط کنترل می گردد. برای وزن های بالاتر در صورت نیاز از دستکشهای بزرگتر و مورد تایید انجمن موی تای جمهوری اسلامی ایران استفده می گردد.

قانون سوم: بانداژ BANDAGES

بانداژ دست تشکیل شده از نوار های پارچه ای نازک نخی به طول 2/5 متر برای هر دست که پهنای این باند ها نباید کمتر از 3 سانتی متر و بیشتر از 5 سانتی متر باشد.

قانون چهارم: لباس و تجهیزات ایمنی بو کسرها

الف- لباس بوکسر ها در مسابقات معمولا تشکیل شده از شورت و تی شرت به رنگ های قرمز و آبی متناسب با رنگ گوشه ای که بوکسر ها در آن قرار می گیرد.

ب- تجهیزات ایمنی بوکسرها شامل موارد زیر می باشد که بعد ورود، توسط داور وسط کنترل می گردد.

- دستکش ها

- هوگو (در کلاس b و رده سنی جوانان و بانوان)

- کلاه (مورد تایید انجمن موی تای جمهوری اسلامی ایران)

- کاپ محافظ بیضه

- ساق بند و روپا بند

- محافظ لثه

- آرنج بند

قانون پنجم: تجهیزات جانبی رینگ

غیر از ساختار عوامل رینگ که قبلا گفته شد تجهیزات جانبی رینگ جهت برگزاری یک مسابقه به شرح زیر می باشد:

1.دو صندلی برای استراحت بوکسردر زمان استراحت

2.دو عدد سطل پلاستیکی جهت شستشوی دهان و محافظ لثه برای بوکسرها(بوکسر،مربی و دستیارش حق استفاده ظرف دیگری را ندارند)

3.میز و صندلی جهت استفاده کمیته اجرایی و داوران در اطراف رینگ

4.زنگ برای اعلام مسابقه

5. دو عدد زمان سنج

6.زیر دستی جهت استفاده قاضی ها برای گذاشتن برگه داوری و برنامه روزانه مسابقات

7.جعبه کمک های اولیه

8.میکوفون وسیستم صوتی

9.دو جفت دستکش یک شکل از یک مارک و یک جنس مطابق با قانون دوم داوری

10.یک عدد برانکار

11.دودست لباس و تجهیزات کامل برای بوکسرها

قانون ششم:معاینات پزشکی در مسابقات بین اللمللی

الف- معاینات پزشکی:

1. در روز اول مسابقات در ساعت 8 الی 10 صبح تمامی بوکسورها باید در معاینات پزشکی شرکت نمونده وگواهی سلامت پزشکی دریافت نمایند. این گواهی در شناسنامه بوکسر که از طرف انجمن موی تای جمهوری اسلامی ایران صادر میگردد ثبت می شود.

2. بوکسوری که گواهی سلامت خودرا از کمیته پزشکی دریافت نکرده باشد حق وزن کشی و شرکت در مسابقات را ندارد.

" بوکسوری که با یک چشم میبیند و یا لنز اسفاده می کند حق شرکت در مسابقات را ندارد"

ب- وزن کشی:

1. وزن کشی مسابقات در روز اول و پس از معاینات پزشکی انجام می شود.

2. وزن کشی در هر روز از مسابق برای بوکسرهایی که در آن روز مسابقه دارند از ساعت 8 الی 9 صبح انجام می گردد.

تبصره: در صورتی که هر بوکسور در هر روز فقط یک مسابقه داشته باشد.

وزن 45-: کمتر از 45 کیلوگرم و بیشتر از 42 کیلو گرم (pin weight)

وزن 48-: کمتر از 48 کیلو گرم و بیشتر از 45 کیلو گرم (light fly weight)

وزن 51-: کمتر از 51 کیلوگرم و بیشتر از 42 کیلو گرم (fly weight)

وزن 54-: کمتر از 54 کیلوگرم و بیشتر از 51 کیلوگرم (bantam weight)

وزن 57-:کمتر از 57 کیلو گرم و بیشتر از 54 کیلو گرم (feather weight)

وزن 60-: کمتر از 60 کیلو گرم و بیشتر از 57 کیلو گرم (light weight)

وزن 63/5-: کمتر از 63/5 کیلوگرم و بیشتر از 60 کیلو گرم (light welter weight)

وزن 67-: کمتر از 67 کیلو گرم و بیشتر از 63/5 کیلو گرم (welter weight)

وزن 71-: کمتر از 71 کیلوگرم و بیشتر از 67 کیلو گرم (light middle weight)

وزن 75-: کمتر از 75 کیلو گرم و بیشتر از 71 کیلو گرم (middle weight)

وزن 81-: کمتر از 81 کیلو گرم و بیشتر از 75 کیلو گرم (light heavy weight)

وزن 86-: کمتر از 86 کیلو گرم و بیشتر از 81 کیلو گرم (cruiser weight)

وزن 91-: کمتر از 91 کیلو گرم و بیشتر از 86 کیلو گرم (heavy weight)

وزن 91+ :بیشتر از 91 کیلو گرم (super heavy weight)

قانون هفتم: قرعه کشی

در مسابقات بین المللی و قهرمانی جهان پس از انجام معینات پزشکی و وزن کشی ،قرعه کشی در اوزان مختلف انجام می گردد.

در طول انجام قرعه کشی جهت اطمینان نمایندگان تیم ها در آن حضور خواهند داشت.

-بای BYE:در گروه هایی که تعداد شرکت کنندگان عدد فرد باشد یک نفر به قید قرعه در دور اول مسابقه استراحت می کند.در جدول مسابقات همیشه سعی می شود که از جدول های 4 و8و16و32 نفره استفاده می گردد به این ترتیب تعداد بوکسر هایی که از قانون بای بهره می برند متغیر خواهد

قانون هشتم: وای کرو وراندها

الف - وای کرو :در هر مسابقه موی تای قبل از شروع راند اول بوکسرها موظف به انچام حرکات سنتی موی تای یا وای کرو می باشند. باید توجه داشت این حرکات با نواختن موسیقی سنتی همراه است و بوکسرها باید در طول آن سربند یا مونگ کون به سر داشته باشند.

ب- راند ها: مسابقات در 4 راند 2 دقیقه ای با یک دقیقه زمان استراحت در بین راند برگزار می شود. که این زمان برای رده سنی جوانان 3 راند 2 دقیقه با 1 دقیقه زمان استراحت در بین هر راند می باشد.

پ- در مسابقاتی که یک بوکسر بیشتر از یک مسابقه در روز انجام می دهد،مسابقات در 3 راند 3 دقیقه ای و بازمان استراحت 1 دقیقه ای بین هر راند برگزار می گردد.

قانون نهم : مربی و کمک ها

در طول یک مسابقه فقط دو نفر به عنوان مربی و دستیارش اجازه حضور در کنار رینگ را دارند، که به آنها second گفته می شود.

1.در هر مسابقه فقط این دو نفر second اجازه ورود به داخل رینگ را دارند.

2. در طول راند کمک ها حق ورود به رینگ را ندارند.

قوانین مسابقه

به غیر از داور وسط،هیئت داوران متشکل از سه قاضی است که در پایان هر راند تصمیم خود را اعلام میکنند. امتیاز نهایی عدد ۱۰ میباشد و فایتری که امتیاز ۱۰ را بگیرد، پیروز میدان خواهد بود.

فایترها نباید شلوار یا پیراهن به تن داشته باشند و در آغاز مسابقه سربند مقدس (mongkon) پس از اجرای مراسم اولیه باید از سر باز شود. استفاده از هرگونه پماد یا ماده گیاهی برروی بدن که باعث تحریک بویایی حریف شود، ممنوع است. دستها نیز باید پوشیده از باند مخصوص و اندازه آن نباید بیشتر از ۱۲ یارد باشد همچنین پهنای آن نباید بیشتر از ۱۲ اینچ باشد.

رقابت مویتای نباید بیش از ۵ راند به طول بیانجامد. هرراند دارای ۳ دقیقه مبارزه و ۲ دقیقه استراحت میباشد. فایترها باید قبل از مبارزه بدون لباس وزنکشی شوند. مسابقات در ۷ کلاس وزن برگزار میشود.

اولین کمپ دائمی مویتای در سال ۱۹۲۰ در بانکوگ تاسیس شد. در همان زمان رقابتهای مویتای برگزار شد و فایترهای بسیاری از سراسر دنیا برای مبارزه به تایلند آمدند.

دوران آلوتا دوران استفاده از گیاه کادچوک بود که برای محافظت از انگشتان، به دور دست پیچیده میشد. استفاده از این محافظ به سرعت فراگیر شد چرا که قویتر، سختتر و بهتر از دیگر محافظان دست بود. فایترها قبل از مسابقه، پس از بستن دست خود با کادچوک آنرا در آب فرو میبردند. این کارباعث میشد که کادچوک پس از خشک شدن به دست بچسبد و محکمتر شود و شدت آسیب دیدگی حریف را بالاببرد. در اواخر سال ۱۹۲۰ در یک واقعه تراژیک، جیا کایمن بر اثر اصابت ضربه مشت یکی از حریفان قدرتمند خود، در رینگ کشته شد. پس از این واقعه استفاده ازکادچوک ممنوع و دستکش الزامی شد.

درسال ۱۹۲۸ سیستم ابتدایی ردهبندی از بوکس شرقی گرفته شد و در نوامبر همان سال یک دوره رقابت دیگر با قوانین جدید برگزار شد و جمعی از مردم برای دیدن این مسابقات حضور یافتند. در این دوره استفاده از محافظ کشاله و بیضهبند نیز اجباری شد و این رقابت تا سال ۱۹۵۰ ادامه داشت که در همین سالها دو ورزشگاه اختصاصی برای مسابقات مویتای بنا شد.